Prolazeći gradom u rutini svakodnevnice, ustaljenim trasama mimo nekih zgrada, građani ih nesumnjivo vide, prepoznaju im lik i raspored u uličnom nizu ali posle mimohoda malo ko od posmatrača bi mogao i umeo da opiše izgled viđenih zgrada, ili bar da kaže koliko je tamo etaža bilo. Pogled na grad utapa zgrade u sliku uličnog fronta gde se očituju kao scenografija gradske scene u kojoj se odvija i događa gradski život. U uličnom frontu zgrada biva samo deo slike, postaje detalj u globalnoj urbanoj slici pa onda građani ne pamte zgrade pojedinačno kao arhitektonski arte fact već pretežnio osećaju i pamte ambijent, okruženje u kome im se gradski život događa.
Nove zgrade, tek izgrađene jedno vreme jesu primećene, izazivaju neki utisak i reakciju, bivaju predmet razgovora a onda, kada vreme protekne i stekne se navika na postojanje zdanja i to novo postaje deo velike scene, gubi draž novine i posebnosti koja iz toga proističe i utapa se u urbani milje kao deo, činilac ali ne poseban, ličnost zgrade postaje deo urbanog miljea.
Neke zgrade, bilo zbog izuzetnosti arhitektonike ili namene koja se u njoj događa bivaju zapamćene i postaju znaci prema kojima se ljudi orijentišu i objašnjavaju drugima gde je mesto sastanka, bivaju orijentiri u gradskoj matrici ali ne kao arhitektonski artikulisan znak već kao entitet koji je zabeleška u gradskom tkivu. I tada, opis fasade je maglovito zapamćen i iskazuje se skraćenim tekstom po nekom sasvim naglašenom detalju ili, što je češće nadimkom zgrade koji građani dodaju a koji najčešće ne nalazi trag u arhitektonskoj formi ili detalju već firmi koja je u njoj nastanjena ili neobično odabranoj boji na fasadi. Pamćenje je globalno na nivou mentalne gradske mape gde su zgrade pomoćno sredstvo da se mapa pamti i kretanje gradom artikuliše.
Zgrada Televizije kod crkve Svetog Marka se pamti po tome što je jednom prilikom u sklopu opšte narodnog bunta bila zapaljena a ne kao značajni arhitektronski doprinos Ivana Antića beogradskoj arhitekturi. Sada, posle nekoliko godina teško da bi neko od palilaca ili posmatrača požara mogli da opišu zdanje koje su palili jer su zgarali pojam, reč, sadržaj ili poruke koje su iz zdanja odlazile u etar. Ni sada se, posle proteklih godina pošto je paljevina izbrisana sa fasade, arhitektura zgrade je nanovo deo negdanje urbane scene u kojoj se odigrao značajan događaj, ne pamti osim samog čina koji beše tom prilikom i tako će se pamtiti do neke sledeće prilike kada će je možda obložiti cvećem jer će im mediska poruka iz nje biti po volji.
Grad bitiše tako neprimećen u pojedinostima, pamti se kao celina kao ukupnost svih pojedinačnih entiteta koji se u njemu nalaze i koji ga čine. Urbana matrica se ne uočava kao realni, dokučiv entitet, preovlađuje slika mentalne mape grada koju građani nose sobom i to svako svoju, bezbroj slika u svesti a koje se opet dodiruju i spajaju na nekim maglovito zapamćenim znacima, zgradama nazvanim po nadimku ili čudno sačinjenom erkeru.